سینمای ما- ظاهراً تولیدکنندگان محترم نمیخواهند باور کنند با انحصار در حوزه نمایش سینمایی کشور توسط تولیدات داخلی نمیتوانند به کیفیت برسند و بدنبال مقصر میگردند. قبول دارم مدیریت فرهنگی میتواند زمینهسازی و بسترسازی مطلوب برای ارتقای کیفی تولیدات داشته باشد، اما سئوالی که پیش میآید این است که آیا سانسور مشکل اصلی سینمای ایران است؟ آیا اگر سانسور نباشد مشکلات حل میشود؟ اگر صادقانه نگاه کنیم استقبال اندک از فیلمهای ایرانی فقط به دلیل مشکلات ممیزی و نمایش سینمایی است؟
معنای عدالت در نمایش سینمایی را نمیدانم. آیا در حوزه سینمایی کشور فیلمی بوده که مردم بخواهند در زمان اکران ببینند و سینماداران از آن جلوگیری کنند؟ قبول دارم بعضی اوقات تعدادی از سینماها کج فهمی میکنند، اما مشکل از سینماها نیست، مشکل از سیاستهای فعلی نمایش سینمایی است که توافق کنندگان نمایش سینمایی را با دستورالعملهای زیاد از حیز انتفاع انداختهاند و نمیگذارند این حوزه به حیات طبیعی خودش که همان عرضه و تقاضا برسد.
تعداد تولیدات در ایران زیاد است و تولیدات زیرپلهای اکثر سینمای ایران را درخود فرو برده و تولید هدفدار نمیبینم و هر تولید‌کنندهای دوست دارد فیلمش در سینما نمایش داده شود و سینماها برای این تولید کنندگان حکم موش آزمایشگاهی را دارند و تازه با این تولیدات تلویزیونی مدعی هستند که مردم ایران زمین باید به دیدن فیلمها بیایند و اگر نمیآیند مشکل از سایرین است و نه از فیلمها!
مشکل اصلی انحصار است و تا انحصار از بین نرود فرق «طلا و مس» مشخص نمیشود! سینمای ایران را تولیدات بنجل تهدید میکند نه فیلم خارجی! تولید‌کنندهای که کارش را بلد است از فیلم خارجی هراس ندارد تولیدگر نماها نگران هستند که جنس بنجلشان خریدار نداشته باشد، غافل از اینکه خیلی وقت است که مردم فیلمهای بنجلشان را نمیبینند!
منبع :
خبر آنلاین
به روز شده در :
دوشنبه 31 خرداد 1389 - 12:10
| |
نظرات
كورش
سه‌شنبه 1 تير 1389 - 7:13
-3
كاملا" با حرف ايشان موافقم.
سال هاست كه تهيه كنندگان ايراني بدليل كيفيت پايين و ابتذال فيلم هايشان و ترس از عدم استقبال تماشاچيان از اين فيلم ها از اكران فيلم هاي خارجي بشدت وحشت دارند !
