هنر یا تجربه؛ مسئله این است!
شب گذشته در برنامه هفت، مناظرهای با حضور امیرحسین علم الهدی (مدیراجرایی ودبیرشورای سیاستگذاری سینمای "هنرو تجربه) و امیرقادری (منتقد) برگزار شد و این بار دلواپسی از زبان منتقدی بیان شد که در سالهای اخیر ...
خسرو خسروپرویز- آمدهایم چون دلواپسیم؛ این
شعاری بود که در ابتدای سال با آن دلواپسان در عرصه سیاست اظهار وجود کردند.ابتدا
بحث حجاب بود و به سرعت اقلیت مخالف دولت بحثشان را به دلواپسی از توافقات ژنو
کشاندند و به دلایل مشخص این رویکرد به بن بست رسید؛ مجدد گفتند فقط آمدهایم
چون دلواپسیم.
در صف ابتدایی این دلواپسان چهرههای فرهنگی زودتر به نتیجه
رسیدند.گویا موسیقی سنگ تیپا خورده رنجوری بود که زودتر به نتیجه میرسید. جلوگیری
از برگزاری یک کنسرت موسیقی سنتی در یزد اولین نتیجه دلواپسان بود. در اردیبهشت ماه، کنسرت وحید تاج بدون حضور خودش روی صحنه، نصفه و نیمه برگزار
شد. بعد از آن جماعت دلواپس در اصفهان
خودشان را «دلاوران دلواپس»نامیدند و عرصه فرهنگ
مناسبتر از سیاست شد.همین اواخر گروه موسیقی
لیان که پس از 16 سال در زادگاه خودشان بوشهر میخواستند کنسرت اجرا کنند
به همین سرنوشت دچار شدند. مهمترین چهره فرهنگی این جریان سیدمحمد حسینی - وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی -
چهار سال پایانی ریاست جمهوری محمود احمدینژاد بود که تعطیلی خانه سینما و جبههگیری علنی در قبال سینماگران،
توقیف و لغو مجوز 48 روزنامه و نشریه، تعلیق فعالیتهای چند انتشارات و جلوگیری از
حضور تعدادی از ناشران در نمایشگاه را در کارنامه کاری خود دارد.
یکی دیگر از چهرههای دلواپس فرهنگی محمد صادق کوشکی
است که همیشه در عرصه فرهنگ دلواپس بوده و به واسطه اظهاراتش درباره فیلم «من مادر هستم» مطرح شد. وحید یامینپور مجری تلوزیونی «دیروز، امروز، فردا»
و سیدمسعود شجاعی طباطبایی که سردبیری مجله
کیهان کاریکاتور و مجله بینالمللی
ایران کارتون را در کارنامه شان دارند، دیگر اعضای این جریان فرهنگی بودند.لحظه
دیدار لیلا حاتمی به عنوان عضو
هیات داوران فستیوال فیلم کن با ژیل یاکوب یا حواشی برخورد مسعود کیمیایی در
بزرگداتش با کارینا کیمیایی(برادرزادهاش) از جمله مواردی که بود که در این مدت
دلواپسان را در عرصه سینما به عکسالعمل واداشت.
شب گذشته در برنامه هفت،مناظرهای با حضور
امیرحسین علم الهدی (مدیراجرایی ودبیرشورای
سیاستگذاری سینمای "هنرو تجربه) و
امیرقادری (منتقد) برگزار شد و این بار دلواپسی از زبان منتقدی بیان شد که در سالهای اخیر ارجح
دانستن ایدئولوژی و سیاست را بر زیبایی
شناسی بصری در سینما بارها عنوان کرده بود. کسی که با دفاع همه جانبه از فیلمهایی چون اخراجیها و
زمهریر و جبههگیری در مقابل جدایی نادر از سیمین به نفع اخراجیها 3 در تریبونی مثل تلویزیون بی بی سی، دلبستگی به این نوع و جریان
فیلمسازی مورد علاقه و چرخندگی در مواضع سیاسیاش را نشان داده بود. قضاوت همزمان
با شروع به کار و حمله بر عملکرد گروه سینمای هنر و تجربه (فارغ از مثبت یا منفی
بودنش) و کشف نتایجی چون خطرناک و مضر
بودن آن و خفه کردن نطفهای در چهار ماهگی در پیش از تولد، تنها از دلاوران دلواپسی
بر میآید که این بار میخواهند فقط مقابل گزینه سینما هم تیک بزنند و بگویند
فقط آمدهایم چون دلواپسیم...
میشه به حرفای ایشون نقد داشت اما نه از این منظر. لااقل جوری نقد کنید که تابلو نشه مشکل شخصی دارین
رقابت رسانه ای هم یه حدی داره نه اینکه هر دروغی رو بدون هیچ منبع و استدلالی بیان کنین
اگه با امیر قادری مشکل دارین بیاین یه مقاله بزنین و عقایدش رو نقد کنین
نه اینکه بچسبونینش به جریان دلواپسان (که واقعا تهمت بی پایه ایه!) و بعد هرچی میخواین بگین
اتفاقا جریان دلواپسان از اینکه فیلم هایی که مشکل توقیف و سانسور دارن به عنوان فیلم هنری توی چندتا سینما و سانس های محدود اکران بشه و بگن اکران شده و ما توقیف نکردیم بیشتر خوشش میاد