دانلود

سلام آقای پویان عسگری.ضمن عرض خسته نباشید جهت تایپ متن طولانی این شکایت نامه.من جوانی هستم 19 ساله.یک صحنه از جنگ را ندیدیم و نمی خواهم ببینم.ولی تنها تداعی صحنه های جنگی من مربوط به فیلمهای استاد سینمای جنگ ماست:رسول ملاقلی پور!میم مثل مادر در ادامه آشفتگی های فیلمهای دیگر ملاقلی پور روی پرده رفت.تقریبا همه جا حرف از این فیلم بود که بعد از گذشت چند سال از تاریخ فیلمهای گریه دار ملاقلی پور با فیلمی کاملا احساسی به سینما بازگشته.حال که این نوشته را می نویسم ،مدام جمله معروف پالين كيل«:من عصباني ام ولي آيا انصاف را كنار گذاشتم؟» تو ذهنم وول مي خورد .من احساس می کنم شما بیش از حد یک طرفه به قاضی رفتید.شما منکر تمام صحنه های ملودرام فیلمی شدید که متعلق به کارگردانی خارج از این سبک است.به شخصه در هیچ فیلمی در سینمای ایران تجربه صحنه های تاثیر گذاری چون حضور سپیده در میم مثل مادر رانداشتم.از لحاظ بازیگری فیلم یکی از بهترین نمونه های چند سال اخیر است.از گلشیفته فراهانی انتظاری کمتر از این نمی رفت.حسین یاری بسیار مقتدر ظاهر شده و علی شادمان همه را مسخ بازی نابازیگرانه اش می کند.فیلمبرداری فیلم آپ تو دیت ترین شیوه فیلمبرداری در سینمای ایران است.چیزی که هیچ کس از کسی چون شاپور پور امین که عکاس است انتظار نداشت.فیلمنامه فیلم همان سبک فیلمهای قبلی است:آشفته!ولی این آشفتگی در میم مثل مادر شما را اذیت نمی کند.ملاقلی پور در فیلم آخرش تماشاچی را با انبوهی از موضوعات تراژدیک در گیر می کند (و گاهی آزار می دهد).در قسمتی از نقد(متاسفانه)فیلم را با شوکران و در برهه ای دیگر با به نام پدر مقایسه کرده اید......(خال مهرویان سیاه و دانه فلفل سیاه /هر دو جانسوزند اما این کجا و آن کجا)میم مثل مادر بعد از نسل سوخته امروزی ترین فیلم ملاقلی پور و به حق تراژیک ترین فیلم معتدل تاریخ سینمای ایران است به خاطر سینمای ایران هم که شده یکبار دیگر فیلم را ببینید.شما هم در طول فیلم گریه کردید؟اکران میم مثل مادر در کنار فیلمی امروزی،مدرن و پر وسوسه(چه کسی امیر را کشت؟) از کارگردان جوان ایران(مهدی کرم پور) و تقاطع ابوالحسن داوودی دوران خوشی را در اکران برای تماشاگران واقعی سینما ایجاد کرد.با تشکر از مدیریت محترم سایت سینمای ما.

in nazar shakhsie/nemidoonam chera hame doost daran faghat khoshi bebinan pas talkhie ma jash kojast?

من هم کاملا با نظر احسان موافقم. شما بیش از حد یک طرفه قضاوت کرده اید. سکانس های احساسی فیلم استادانه کارگردانی شده اند. اینکه فیلم پر است از ناراحتی ها و بدبختی ها، دلیلی بر بد بودن آن نیست. من هیچ دلیلی نمی بینم که انبوه بدبختی هایی که فیلم نشان می دهد را وسیله ای برای انتقاد از فیلم بدانید. فهرست شیندلر را نگاه کنید. فیلم با مدت زمانی بیش از دو برابر میم مثل مادر، بیش از دو برابر ناراحتی و بدبختی نشانمان می دهد. ولی این فیلم اسپیلبرگ به یکی از شاهکارهای سینما بدل شده است.

درست است که فیلم فیلمنامه ی قوی ای ندارد ولی ایراد هایی را که شما به فیلمنامه گرفته اید قبول ندارم. من خودم به عنوان یک تماشاگر جدی! با علاقه به تماشای 70 دقیقه ی پایانی نشستم بدون اینکه فقدان نقطه ی اوج آذارم دهد !!!

در ضمن موقع دیدن فیلم هم عصبانی نشدن ولی موقع خواندن مطلب شما کمی عصبانی شدم!

با تشکر

آقایان پویان عسگری و احسان یزدادنی عزیز من متاسفانه با نظر شما اصلاً موافق نیستم فیلمی مثل م مثل مادر برای ما گوشزدی است که به اطراف خود بیشتر نگاه کنیم امثال سعید و سپیده دور و اطراف ما زیاد هستند ملاقلی پور را بیشتر به عنوان کارگردان فیلمهای جنگی می شناسیم ولی در م مثل مادر جنگ در حاشیه قرار دارد و م مثل مادر به واقع یک فیلم اجتماعی است

ملاقلی پور در میم مثل مادر درکنار روایت آدمهای جنگ به مسئله افرادی که دچار معلولیت و نقص عضو هستند می پردازد افرادی که در دنیای امروز ما متاسفانه فراموش شده اند و به اندازه کافی به آنها توجه نمی شود همه ما از کنار این آدمها بی تفاوت گذشته و یا به آنها ترحم می کنیم بهتر نیست که قدری انصاف داشته باشیم و سیاهی های اطراف خودمان را با دقت بیشتر نظاره کنیم .

ساخته شدن فیلمهای طنز مزخرفی مانند ازدواج به سبک ایرانی، زن بدلی، سرود تولد و .... بس نیست که حالا که دوتن از کارگردانهای مطرح سینمای ایران جامعه ما را به خوبی به تصویر کشیده اند این گونه در برابرشان موضع منفی بگیریم تا کی ساده انگاری کنیم و سرمان در آخور خودمان باشد. بس است دیگر

تقاطع و میم مثل مادر به واقع در قیاس با سایر فیلمهای اکران شده اخیر در حد شاهکار هستند . شخصیت های این دو فیلم بسیار واقعی هستند و اگر در میم مثل مادر تماشاگر پابه پای سپیده و سعید اشک می ریزد به خاطر واقعی بودن این آدمهاست

تقاطع نیز داستان آدمهای مثل ماست آقای احسان یزدانی عزیز یک بار که از خیابانهای شهر میگذری با دقت به آدمهای دور و اطراف خودت نگاه کن تا حضور امسال شادی ، پدرام، حمید و پدر پدرام را به طور ملموس احساس کنی من به جای شما بودم یک بار دیگر با دقت بیشتر تقاطع را بدون غرض ورزی نگاه می کردم

با دوستام رفته بودیم این فیلم رو.منم گریه م گرفت و سر صحنه های آسایشگاه چشمام رو بستم!

دوستام خیلی خوششون اومد.اما من احساس کردم قصد ملاقلی پور صرفا در آوردن اشک مخاطب بوده.کلی سوال های منطقی برای تماشاگر پیش میاد که نمی تونه جوابش رو با سیاهی های فیلم بگیره...

توضیح داده نمی شه چرا سپیده دلش میخواد بچه رو نگه داره؟

اگر اینقدر براش مهمه چرا به آمپول و این حرفا راضی می شه؟

اگر آمپول اثر می کرد بچه ای باقی نمی موند...

این فقط یکی از سوالهاست!

با سلام . من بلد نیستم فیلم رو به خوبی این دوستان نقد کنم ولی به عنوان یک بیننده که سینما زیاد میرم می خوام بگم که با دیدن هیچ فیلم ایرانی تلنگر به این محکمی نخورده بودم . از آقای ملاقلی هم تشکر می کنم که به ما یاد آوری کرد که در کنار چه گوهرهایی رندگی میکنیم

خوب بود همين

سلام دوستان

بذار در مورد نظرات، نظر ندم

والا قبل از اینکه فیلم رو ببینم با سابقه ایی که از ملاقلی پور داشتم ، فکر می کردم با نظر آقای عسگری از سالن برون می رم

ولی توی سالن به یاد جمله ی پالین کیل هم بودم

البته با دید آقای یزدانی هم از سالن خارج نشدم ولی خوب بیشتر به دید ایشان نزدیکم

صحنه های احساسی فیلم با اینکه نیازی به فیلمنامه ی قوی نداشت، ولی به نظر من به خاط اینکه احساسات رو به شدت تحریک می کرد (آن هم نه به سبک فیلم های هندی) به نظر قابل تحسین است

درست است که باز هم خانم فراهانی با بازی بسیار خوبشان چندان به مادر بودند نمی آمدند ولی با توجه به کمبود بازیگر خوب زن در ایران نمی توان ایرادی به ملاقلی پور گرفت

ملاقلی پور همیشه با فیلمنامه مشکل داشته (البته به نظر من) بین کارهاش هم من واقعا از مزرعه پدری و فیلمانه ی بسیار جالبش (که ترکیبی بود از فیلمنامه ی دیگران، حس ششم، زیبای امریکایی و البته با سبک نجات سرجوخه رایان) تعجب کردم

ولی بیاید فیلمنامه ی این فیلم را به خاطر توصیفی بودن فیلم، ضعیف ارزیابی نکنیم

به نظر من بهتر بگیم این فیلم، فیلم فیلمنامه نبود بلکه فیلم چهارچوب بندی فیلمنامه و صحنه های توصیفی بود

موضوع و چهارچوب فیلمنامه است که جالب است نه خود فیلمنامه

شخصیت روبیک هم به این علت به نظر وصله می اد که خوب پرداخته نشده بود وگرنه میشد ازش چیز خوبی در آورد

در مورد تصادفات فیلم مخصوصا سنجاق شدن فرشته خانم به داستان هم با نظر پویان موافقم

فقط باید یک چیزی بگم

جمله ای که یکی از بچه های دانشگاه شهید بهشتی در جلسه ی نقد فیلم توسط خود ملاقلی پور و فراهان که گفت:

«اگه تیتراژ رو نمی دیدم فکر می کردم یک فیلم از خانم پوران درخشنده است»

فیلم خیلی به مردها توپیده

روبیک و سهیل بچه هاشون رو ول کردن

او دارو فروش و پسرهای توی پارک و پسری هم که فرشته خانم رو ول کرده بود رو هم یادتون باشه

البته به قول ملاقلی پور، مردهایی هم از جنس صاحب شرکت تایپ بودند که خوب بودند ولی خیلی کم بودند

یک حرف خیلی جالبی که ملاقلی پور در رد این حرف زد این بود که سهیل در آخر فیلم با آغوش باز می یاد که بچه اش را قبول کنه (اگه باورتون نمیشه به کانون فیلم دانشگاه شهید بهشتی مراجعه کنید)

خود این حرف می تونه برسونه که چقدر مردها در این فیلم بدند و زنها خوب

البته اینها همه نظر خودمند با توجه به نظرات کارگردان و بازیگر فیلم که در دانشگاه شهید بهشتی و شیراز گفته شده

خسته نباشید و خداحافظ

سلام خدمت همه دوستداران سینمای ملی

خوشحالم که تونستم با ایراد یک نقد غیر فنی باعث شوم تا عزیزان ما از سرتاسر ایران در کنار هم جمع شویم و نظراتمان را در مورد مسئله کوچکی عنوان کنیم.امروز که این صفحه را خواندم و انتقادهای عزیزان را مطالعه کردم به موردی در مورد فیلم تقاطع بر خوردم.من همواره حمایت خود را از فیلم خوش ساخت تقاطع عنوان کردم ولی نمی دانم چرا از من در مورد فیلم تقاطع انتقاد کردید.از همه عزیزان که با نظرهایشان مرا دلگرم کردند و مدیریت سایت تشکر می کنم.موفق و موید باشید.

ta 30 min bad az film harfam nayoomad

سلام به همگی

اول از هر چیز میخوام بگم آقا پویان نقد میکنی یا نظرات شخصی خودت به دیگران تحمیل؟ این که تو از دیدن فیلم ناراحت میشی دلیل بر این نیست که فیلم خوب نیست عزیزم تو اگه طاقت واقعیات رو نداری بهتر بری فیلم های کمدی رو نگاه کنی تو مطمئنی آدمی تو جامعه ی ما با اسن شرایط وجود نداره اگه میخوای نقد کنی همونجوری که اولش گفتی منصف باش که تو نبودی راستس یه دونه از اون فیلم هایی رو که دوست داری بهت معرفی میکنم بر آتش بس و نگاه کن کا آقا و خانم اسمیت رو هم دیده باشی راستی اگه از آتش بس خوشت نمیاد برامون بنویس تا ما هم بفهمیم از جه فیلمی خوشت میاد

در پایان از رسول ملاقلی پور حمایت می کنم چون فیلمش بی نظیر بود .... آقا رسول خسته نباشید

اينكه اقا رسول بچهي باحالي است هيچ شكي توش نيست اما اينكه مثل گاگول ها فكر كنيم احمقانه است .فيلم هندي ايراني را هم ديديم.اقا رسول انصا فا اگر گلي را نداشتي چه كار ميكردي .شما يه پري ساختي كه بعد لازمه اش اينه يه ادم بده هم روبروش بزاري خوب از اينها گذشته اخرش نفهميديم كه گلي چرا ديگهمثل دوران جنگ پرسشتارينمي كند يا اينكه چرا با وجود اينهمه سال كه ميگذره همونجور ميمونه يا اينكه بچه ي معلول چرا وقتي پا هاش رو نمايش ميدن سالمه در حالي كه اصولا بايد لاغرتر باشد

به نظر من فیلم تو ایران یه شاهکار بود ! خیلی قشنگ بود ! با آنگ قشنگش و بازی خوب بازیگرا و کارگردانی درست و حسابی اشک همه رو در میاره ! به نظرمن عالی بود ! جدا شاهکار بود ! این باعث شده بود اولا قدر خودمون و سلامتمون رو بدونیم ! بعد هم بفهمیم کسایی که ناتوانی دارند شاید بیشتر از همه توانایی دارند ! محشر بود ! بی نظیر بود و واقعا به داشتن این فیلم باید افتخار کنیم !

به نظر من این فیلم رو باید دو بار دید یک بار برای دیدن کار خوب کارگردان و نویسنده و.... ویک بار برای دیدن بازی گلشیفته

سلام ببخشيد كه دير متوجه اين جمع شدم راستش عصباني نيستم ولي انصاف هم دارم:

ابتدا بايد از آقايان ملاقلي پورومحمدي و ديگر همكارانشان براي ساختن چنين فيمي تشكر كنم و اگر از بازي زيباي گلشيفته فراهاني چيزي نگوييم به ناحق صحبت كرده ايم . اين فيلم يك ويژگي مهم داشت هماهنگ بودن بازي" تصويروموسيقي كه نشان از قدرت بالاي كارگرداني آن داشت.اين فيلم به دليل تاثيري كه بر تماشاگر مي گذاردبي شك يكي از بهترين فيلم هاي سينماي ايران است.و اميدوارم كه بعضي نقدها بر روي كار آقاي ملاقلي پورتاثيرنداشته باشد. اگر اين فيلم در هاليوود ساخته مي شد بي شك ركورد بر باد رفته بعد از 68سال مي شكست.

حال جواب:آقاي عسگري 70 دقيقه آخرفيلم رابا اين ديدكه شما مشاهده كرديد نديدم بلكه لحظه هاي زيباي فيلم در اين زمان اتفاق افتاد' بيش از 99 درصد بينندگان فيلم مردم عادي هستندو بايد آنها فيلم را بپسندند كه پسنديدندو از فروش بالاي فيلم اين گفته مشخص مي شود مردمي كه هيچگاه به دليل انتقاد كردن ازفيلمي به سينما نمي روندبلكه براي ديدن فيلمي خوب به سينما مي روند كه به نظر من به خواسته ي خود رسيده اندبدون اغراق اين بهترين فيلم آقاي ملاقلي پور است حتي بهتر از نسل سوخته وهيوا ونيز فيلم هايي كه شما آنها را با ميم مثل مادر مقايسه كرديد.با تصادفات شما مخالفم زيرا هر فيلم مجموعه اي از تصادفات است و اين تصادفات در همه فيلم هاي روي پرده مشاهده مي شود بارزترين انها در قتل آنلاين است زيرا قضيه اصلي فيلم با تصادف حل مي شود واگر اتفاقي نيست چطور ممكن است رسيدگي به قتل هاي پسر و پدر توسط يك كارآگاه ويك پزشك صورت گرفته باشد.

به آقاي احسان يزداني مي رسيم اگر منظور از آزردن بيننده اشك ريختن يا عصبانيت اوست پس فيلم هاي مهيجي كه انسان را دچارترس مي كند واو را با اين ترس آزار مي دهد را هيچ وقت بايد نبينيم از فيلم هاي كمدي هم كه خوشمان نمي آيد پس بايد اصلا فيلم تماشا نكنيم. تماشاگري كه فيلمي اذيتش مي كند چند بار براي ديدن آن فيلم به سينما نمي رود.

در بالا مريم سوال مي كند كه اگر آمپول اثر مي كردبچه باقي نمي موند در جواب او بايد اين را بگويم كه ايشان متاسفانه فيلم را خوب نديده است و اگر با توجه كامل به تماشاي فيلم مي نشست اين سوال را نمي كرد آمپول اثر مي كندو باعث اختلالاتي در جنين مي شود و اين باعث شد كه نوزاد زودتر از موعد مقرر به دنيا بيايد ونيز آمدن سهيل به بيمارستان نشانه ي اين بود كه او اميدوار به نابود شدن بچه است و بعد از به دنيا آمدن بچه و نااميد شدن در اين مورد سپيده را رها مي كند.

حسين معلوليت پا فقط با لاغر بودن نشون داده نميشود و بچه ي فيلم (سعيد)از ناحيه ي لگن دچار معلوليت بودكه باعث ناتواني در راه رفتنش شده بودو ديگر با فيلم هندي ايراني مخالفم زيرا فيلم هاي هندي بيننده را مجبور به گريستن مي كنند و بيننده قادر به كنترل خويش است اما در اين فيلم بيننده بي آنكه بداندشروع به اشك ريختن كرده است.ويا اينكه منظور حسين از اين همه سال اگر 6سال بزرگ شدن سعيد است مي خواهم از او بپرسم كه آيا 6سال كافي است تا آدمي از اوج جواني به پيري برسد.

البته هر فيلمي نواقصي دارد ولي نبايد به بهانه ي اين نقص ها تمام زحمات را ناديده بگيريم.من مطمئنم كه اگر آقاي ملاقلي پور شروع به ساختن فيلم ديگري كند همه ي عزيزان بالادوست دارند فيلمي باشد مانند ميم مثل مادر.

يك دوستدار ميم مثل مادر

آقاي سلمان هر فيلمي خوبش خوب است و بدش بد.حالا مي خواهد كمدي باشد يا يك تريلر سياه."ليلي با من است" همان قدر شاهكار است كه"شوكران".پس ربطي به سياهي و تحمل نداشتن تلخي ندارد.از طرف ديگر اگر سياه نمايي و عربده كشيدن اسمش واقعيت است،بله؛من يكي طاقتش را ندارم.

شما از كجا حدس زديد كه من آتش بس را دوست دارم؟خوشحال مي شم اگه بازم پيغام بذاريد.مرسي.

10سال را 6سال نوشتم ببخشيد.

الف نقطه نداره

ب یه نقطه داره

ت دو نقطه بالا

ث سه نقطه بالا

....

میم

هو.......ی ............میم میم میم میم میم میم

مثل مادر

خیلی سایت شما جالبه

ميم مثل مخاطب

می توان گفت مخاطبان، تمامی صندلی های سالن سينما را پر کرده بودن و طنين غرنگ باری، موسيقی پايان فيلم را همراهی می کرد، و سراسر فضای سالن را حزن و اندوه شديد فراگفته بود.

شديداٌ اسير احساساتگرايي فيلم شده بودم و به آهستگی مشغول گريستن بودم، همچنان مدهوش از شوک اين فيلم بودم و ديگر رمقی نداشتم، پاهايم می لرزيد و توان رفتن را نداشتم، که تصميم گرفتم نشسته و بار ديگر فيلم را تماشا کنم.

حال که پشت ميز نشسته ام و می خواهم افکار مشوش خود را که اسير اين ذهن پر مشغله ام می باشد، بيرون کشيده و مطالبی را روشن کنم به خود نهيب می زنم، در مورد تصميم اشتباه خود مبنی بر ماندن در سينما و تماشای مجدد فيلم، که نقصهای فيلم را برايم روشن کرد. و سادگی خود را ملامت می کنم، که چرا به راحتی اجازه دادم احساساتگرايي فيلم بر من غلبه کند. فيلمی که سراسر پر شده از حوادثی تلخ و اندوه بار. ملودرامی که در آن مادر و فرزندش، تمامی زندگيشان را سياهی و تباهی فرا گرفته است. و در هر سکانس مرگی برای آنها رغم می خورد. و بيشک دلخراش تر از تراژيک می نمود.

البته بهتر است برای بيان حق مطلب درباره فيلم ميم مثل مادر، اول از هر چيز به چند نکته مثبت اشاره داشته باشم. که من نيز در اين نوشته اسير تفکرات صرفی نشوم و برای احساسات خود ارزش و اعتبار قائل شوم.

سپيده و سهيل زوج جوانی هستند که در اواخر جنگ تحميلی هم رزم بوده اند. در زمان جنگ سپيده به دليل اشتباه و سهل انگاری فرزانه دوست صميمی خود، دسترسی به ماسک ضد شيميايي ندارد و دچار مسموميت شيميايي می شود. که بعدها در مراجعه سهيل و سپيده پزشکان تشخيص می هند که اين بيماری سپيده تأثيرات منفيي روی جنين آنها خواهد گذاشت و احتمال معلوليت کودک زياد خواهد بود. از طرفی سهيل که يک ديپلمات است و پست مهمی در وزارت امور خارجه دارد تلاش می کند تا با سقط جنين حتی از راههای غير قانونی از تولد کودک معلولی که سديست در راه پيشبرد اهداف حرفه ای خود، جلوگيری کند.در ابتدا سپيده با اين مهم موافق با رأی سهيل می باشد ولی وقتی جنين مشيمة زن را رها نمی کند و کم کم احساسات مادرانه در سپيده حلول می کند با اين تصميم سهيل مبنی بر سقط جنين، مخالفت مي کند، و تصميم می گيرد نوزادش را به دنيا بياورد. و اين تصميم زندگی او را دچار فراز نشيبی ميکند.در گام اول سهيل از او جدا می شود وبعداً کودک معلولی به دنيا می آورد و ديگر حوادثی همچون مرگ مادر،بی پولی،نا امنی، اوضاع بيماری خود و...

در مجاورت خانه سپيده مرد ارمنی نجاری با نام روبيک زندگی می کند و او هم جزو کسانی هست که به جبهه رفته و همچون سپيده دارای کودک معلولی می باشد.

به نظرم نکته حائز اهميت، بازيهای درخشان اعضای يک خانواده که دچار بحران شديدی شده اند يعنی مادر(سپيده)، سعيد(فرزند) و پدر(سهيل).

گل شيفته فرهانی توانسته با استعداد و توان بالايش در بازيگری شخصيت مادر، مادر رنج کشيده که رسول ملاقلی پور ترسيم کرده به خوبی ايفا کند و شخصيتی باور پذير و سمپاتيک را خلق کند، البته چهرة معصوم او نيز به اين امر کمک کرده است.

از آنجا که تعريف و تمجيد فراوانی از اين بازيگر و علی شادمان در نقش سعيد شده است من فکر کردم به بازی حسين ياری و ابعاد شخصيتی آن بپردازم. تنها نکته ای که بايد به آن اشاره داشته باشم اين است که تنها ايرادی که می توان به شخصيت سپيده گرفت نوع چهره پردازی آن می باشد. از آنجا که آقای ملاقلی پور درصدد ساخت فيلمی رئاليستی و باورپذير بوده بايد به اين نکته توجه می کرده. بدون شک به لحاظ ظاهری فيگوری که از يک مادر رنج کشيده، مادری که دچار مسموميت شيميايي نيز می باشد و هرگونه اتفاق تلخی برايش رخ داده و يک تنه با آنها مبارزه می کند نمی تواند اين چنين چهره زيبا و جذاب داشته باشد. و اينگونست که به واقع گرايي فيلم (رئاليزم در اين فيلم يک ارزش می باشد) لطمه وارد می شود. به لحاظ فنی اين عيب از کارگردان خوبی که بارها نشان داده به زبان سينما کاملاً واقف است بعيد می نمود. تنها توجيه اين موضوع می تواند اين باشد که چهره معصوم بازيگر به خوبی می تواند مخاطب را به لحاظ بار عاطفی به سوی خود جلب کند.(جلب مخاطب بيشتر)

حسين ياری را هرچند نمی توان يک سوپر استار در سينمای ايران دانست ولی بايد او را بازيگری مستعد و با توان بالا دانست.

او در اين فيلم در نقش سهيل اين امر را به خوبی به اثبات می رساند و بازی خوبی ارائه می دهد که می توان گفت يکی از دلايل که شخصيت سپيده برجسته شده علاوه بر بازی خوب گلشيفته فرهانی و پرداخته شدن خوب به اين شخصيت از طرف کارگردان و فيلم برداری مناسب همين امر باشد.

در مورد اين شخصيت بايد به چند نکته اشاره کرد.

سهيل تمامی اوصاف يک شخصيت منفی را بر دوش خود حمل می کند. او يک ديپلمات است، و مشغول کار در وزارت امور خارجه. شخصتی است که به تجملات و زرق و برق زندگی اهميت می دهد و از نشانه های فراوانی که در زندگی او است کاملاً مشهود است.. قدرت طلبی او در تابلو فرشی از چهرة او که فضای خانه را دگرگون کرده عيان است. او به هيچ وجه عاشق سپده نمی باشد. و او را جز برای تملک نمي خواهد.

او شديداً مصر بر خواسته خود مبنی بر سقط جنين حتی از راهای غير قانونی و غير مشروع می باشد و سپيده را مجبور می کند تن به اين خواسته اش بدهد. و اين موضع تا حدود زيادی نوع تفکر شخصيتی او را مشخص می کند تفکری که از عقل معاش و سودجوی او سرچشمه می گيرد(نويی تفکر که جامعه ما را در نيدلان سياهی فرو برده)، و در تضاد کامل با احساسگرايي صرف مادر قرار می گيرد، تضادی که بحران پيچيده ای برای کودک که نمادی از نسل جوان، نسل سوخته، نسلی که دچرا سرگشتگی و از خود بيگانگی عميقی شده است، ايجاد می کند.

سپيده که در ابتدا عاشق سهيل است در ابتدا با سهيل در مورد سقط جنين با همه سختيهايش همراهی می کند تا زمانی که احساسات مادرانه را لمس می کند و اين احساس بر عشق او نسبت به سهيل غلبه می کند و با اين تصميم به همه مواهب زندگی و کنار همسر بودن پشت می کند.

شايد مهمترين نکته منفی فيلم نبود روايت مناسب در کل فيلم، ما با فيلم ملودرامی که تشکيل شده از مجموعه حوادث تلخی، به اين صورت که هر سکانس در بر دارندة يک حادثه ، حوادثی که صراحت آنها واقعاً شوک دهنده است. و کارگردان به اسرار از آنها استفاده می کند تا بتواند احساسات مخاطب را برانگيزد و با خود همراه کند.

بدون اينکه توجه ای داشته باشد که صراحت اين حوادث که به سختی اسير احساساتگرايي نه سوزناک بلکه کشنده و آزار دهنده می باشد چه اثر منفی می تواند بر مخاطب بگذارد.(در خبرها آمده که چندين نفر در پايان فيلم دچار حال رقت انگيزی شده اند).

آيا واقعاً کارگردان نمی توانست بصورت تلويحی به اين قضيه اشاره کند و از تلمبار کردن اين حوادث، که هر ِيک می تواند نقطه اوجي در فيلمی ملودرام باشد جلوگيری کند. و بيننده ای را که بايد نظارگر باشد،درگير همزادپنداری شديدی نکند.

حال ميرسيم به شخصيتی که نمی توان فهميد وجودش در فيلم چه معنی می توان داشت. روبيک،ارمنی که در زمان جنگ به دفاع می رود،دفاعی مقدس که نياز نيست بگوييم برای هر ايرانی امر واجب می باشد. او در زمان جنگ اسير می شود. او کسی است که مسير جنگ را انتخاب کرده و از همه چيز خود گذشته. حال از اسارت بازگشته و با ازدواج همسرش مواجه می شود. همسری که در زمان اسارت هيچگونه خبر از روبيک نداشت چون اسمی از او در ليست اسرای صليب سرخ نبود و گمان برده بود روبيک شهيد شده و برای آنکه کودکش بی سرپرست نباشد با کس ديگری ازدواج می کند. روبيک به صورت منطقی با اين موضوع کنار می آيد. و حالا وضعی همچون سپيده دارد. او از زبان سعيد متوجه می شود که کودک او نيز يک معلول می باشد. در واکنش به اين خبر تصميم فوق العاده عجيبی می گيرد که با روند شخصيتی او در فيلم تناقض دارد زيرا او در گذشته و شغل اش که يادآور مسيح است شخصيتی منطقی و مثبت ارائه کرده و اين تصميم دور از انتظار همگان است.

در پايان بايد ياد آور شد که رسول ملاقلی پور يک سينماگر حرفه ای است، که مسلط به زبان سينما می باشد. گذشته از صابقه او تمهيداتی نيز که در يک يک سکانسها اين فيلم به کار برده نيز از اهميت خاصی برخوردار می باشد زيرا به خوبی در خدمت اهداف کارگردان می باشد.

با عرض سلام به همه دوستان

اول اينكه آقاي عسگري چرا اينقدر نقد بي انصافانه ميكني؟

من مدتي را با فيلم ميم مثل مادر زندگي كردم و بسيار اين فيلم را دوست دارم.

من فقط 3 بار به سينما رفتم.اين فيلم مرا ياد فداكاريهاي مادر خودم مي انداخت.بازي خانم فراهاني هم كه حرف نداره.بي نظيره.به نوبه ي خودم از ايشان تشكر ميكنم

در مورد سوال مريم خانم هم بايد بگم با اينكه پسرم ولي ميدونم اصرار يك مادر براي نگه داشتن بچه اش سوال ندارد .

با تشكر از همه عزيزان

فیلم چندان محتاج نقطه اوج در 70 دقیقه پایانی نبود

تلاش مادری برای حفظ زندگی خود و فرزند عزیزش خود ما را به دنبال میکشید

و پایان بسیار زیبا و دل انگیز فیلم با اهنگ ماورایی خود

امید به زندگی را در دل زنده میکرد

چشمها دیگر ساکت نماند

در این فیلم جز زیبایی ندیدم

تشکر اقای ملاقلیپور

filme besiar zibeai bood bayad be cinemaye keshver bishtar fekr kard

من به عنوان شخصي که درابتداي مسير فيلمسازي قرار دارد نيز نظراتي درمورد فيلم ميم مثل مادر دارم . به نظر من آقاي عسگري که در ابتدا از جمله معروفي ازپالين کيل ياد کرده اند خود نيز بايد منصفانه به نقد اين فيلم مي پرداختند.

حال بايد در اطلاع همه دوستان وهمچنين آقاي عسگري عرض کنم که فيلمنامه از چهار قسمت کلي تشکيل شده :

نقطه عطف اول نقطه عطف دوم اوج وگره گشايي . درفيلمي مانند ميم مثل مادر،اصرار سهيل براي سقط جنين،به دنيا امدن بچه ناقص و رهاشدن سپيده توسط سعيد که شما از آن به عنوان اوج ياد کرده بوديد ،به نظر من نقطه عطف اول مي باشد نقطه اي که بيننده را به آن هفتاد دقيقه بعدي پرتاب مي کند واورا وادار مي کند که بااشتياق آن هفتاد دقيقه بعدي را دنبال کند در واقع اگر به قول شما اين اتفاق دراوسط فيلم مي افتاد بيننده در همان اوايل خسته ميشد وديگر حوصله ديدن ادامه را نداشت .

در ضمن بايد بگويم درسینمای امروز ما که از زن باآرایشهای غلیظ وزننده که صرفاّ جنبه تزیینی دارد آنتخاب گلشیفته فراهانی باآن چهره معصوم رنج کشیده برای نشان دادن فداکاریهای مادر انتجاب قوی وبه جا می باشد .

در ضمن در پاسخ به آن دوستمان که فر موده بودند چرا سپیده بعد از گذشت این همه سال هنوز چهره تقریباّجوانی دارد باید بگویم که در اطراف ما مادران زیادی زندگی می کنند که هنوز جوان به نظر می رسند ای دلیل برنقص فیلم نمی شود . با آرزوی موفقیت برای همه

دوستداران سینمای ایران

سلام پویان! من سه بار برای دیدن این فیلم به سینما رفتم و حتی یه بارم ندیدم که تماشاچی انگیزشو از دس بده و سالن رو ترک کنه!

و واقعا متاسفم که نفهمیدی (حضور یه زن خیابانی) دقیقا به همین دلیل بود که تو بفهمی کلمه ی زن خیابانی اصلا کلمه ی مناسبی نیس و هر کی خونه ای نداشته باشه آدم بدی نیس خیلیاشون فرشته ن

سلام خیلی قشنگ بود خیلی حرف دل همه ی زن ها ی ایرانی بود. س.م

این فیلم واقعا زیبا و گریه دار بود. من 10 ساله هستم و واقعا از علی شادمان خوشم می اید.خداحافظ...

واقعا این فیلم دید متفاوتی داشت وظرافت هایی که با دقت می شد بهشون پی برد و با این که فیلم هندی ایرانیه کاملا مخالفم

میم مثل مادر روایتی از یک زندگی بود

فیلم به این خووووووووووووووووبی تا حالا ندیده بوووووودم

به نظر من هم فیلم زیبایی بود . علی شادمان با چهره ی معصومی که داشت نقش بسزایی در باور پذیری و جذابیت فیلم داشت و تاثیر زیادی رو در بیننده به جا گذاشت ، مخصوصا در انتهای فیلم . در کل همه خوب بودن ......

دست مریزاد!

پس معلوم فیلم رو ندیدی داداش!

اگه هم دیدی خیلی بی انصافی بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف بی انصاف .........................

خیلی...........................................

09355085275

واقعا باید بعدازدیدن این فیلم به روح استاد ملاقلی ÷ور فاطه داد.

عالی بود همیدوارم همیشه سلامت وموفق باشید...

ميم مثل منتقد

با درود بر اهالى و علاقه مندان هنر هفتم و شادباش به مناسبت سال نو

متاسفانه رسول ملاقلى پور خیلی زود از میان ما رفت.

كارگردانى كه در بیشتر آثارش امكانات كافي در اختيارش نبود ولی با این وجود از سینماگران مولف(دست کم در سینمای جنگ)ما بود.

ميم مثل مادر فيلمى است زيبا از زندگى پردردو رنج يك مادروبچه هاى كم توان ذهنى ودرعين حال فيلمى دوست داشتنى اما تلخ(البته من و بسیاری از کسانی که میشناسم از دیدن فیلم -حتی برای یک لحظه- عصبانی نشدیم.

تلخ بودن به خودى خود نقطه ضعف ویا نقطه قوت فيلمى به حساب نمى آيد اما دراين فيلم با واقعيت جامعه ما همراه شده وبا تلاش كاركردان فيلم, پيوند عميقى با زندگى مردم وجلوه هنری يافته و به يكى ازنقاط قوت فيلم تبديل شده است و فيلم را به يك اثر عميق اجتماعى تبديل كرده است.

به هرحال,تلخى جزئى از زندگى است و نميتوان چشمها را برويش بست.

رسول ملاقلى پور تنها گوشه اى از واقعيت جامعه ما(بخصوص درمورد بيماران شيميايى وكم توانان ذهنى)را با فيلمش نشان داده است.

بازى خوب,روان و يكدست بازيگران(بخصوص گلشيفته فراهانى و على

شادمان) ,فيلمنامه قوى,فيلمبردارى و صحنه پردازی و نماهای زيبا,ريتم مناسب فيلم وبالاخره موسيقى هنرمندانه و دلچسب از نقاط قوت فيلم ونمايانگر توانايى ومهارت كارگردان فيلم هستند.

البته فيلم كمي هم ضعف داشت.ازآن جمله ميتوان به تركيب نچندان دقيق صداو تصويردر يكى دو سكانس(ويولون زدن گلشيفته فراهانى)اشاره كرد.

در مجموع فيلم اثرى كم نظير(دست كم در سينماى ايران)و بديع است كه نميتوان بسادگى از كنارش گذشت.

اميدوارم همه ما در نقدهايمان منصف باشيم وحق و حقيقت را زیر پا نگذاریم.

با سپاس از گردانندگان محترم سايت

خيلى سعى كردم تا فقدان ملاقلى پوردرنوشته ام تاثيرى نگذارد

فقط اینو بگم که کارتان عالی بود متشکرم.

Bad nist

به این صفحه یه سری بزنین و نظر منو در اون صفحه بخونین

http://www.cinemaema.com/module-pagesetter-viewpub-tid-7-pid-5.html

فيلم م مثل مادر بهترين فيلمي بود كه تا به حال ديده بودم

خدا رحمت كند آقاي ملا قلي پور را

از بين تمام فيلم ها تنها فيلمي بود كه واقعيت را بيان مي كرد .

بسيار عالي وبي نظير و خيلي خوب با تشكر از همه شما

بازی خانم فراهانی عالی بود.ولی خیلی از سکانسها کلیشه ای بود

من چند بار رفتم سینما میم مثل مادر رو دیدم هر بار هم از دفعه ی قبل بیشتر گریه کردم در ضمن تا حالا فیلمی اینطوری روی من تاثیر نذاشته بود و منو به فکر نبرده بود.میم مثل مادر حرف دل خیلی ها هست که ما فکر میکنیم اصلا وجود ندارن.به نظر من یه تلنگرهای اینطوری برای ما لازمه. راستی اگه اینو خوندید برای اقای ملاقلی پور یه فاتحه بفرستید...

آقای ملاقلی پور به علی یه جمله قشنگ گفته بود که این فیلم رو به خاطر مادرم و خانوم فاطمه زهرا ساختم فیلم فوق العاده بود و ما رو به این فکر فرو برد که هنوز آثار بمب های شیمیایی هست و حالا نوبت بچه های رزمنده هاست و به قول حاتمی کیا هیچ کسی پرچم سفید مارو نمیبینه ما باید هنوز هم آثار این بمب ها رو داشته باشیم

بازی خانم فراهانی فوق العاده بود و ثابت کرد یه بازیگر عالی در سینمای ماست .

آقاي عسگري نقدتونو كه خوندم ياد اين شعر افتادم....

اشتر به شعر عرب در حالت است و طرب

گر ذوق نيست تو را كژ طبع جانوري..

همين و بس......

ye sari be webe ma bezaniin..webe Golshifteh farahani

http://www.golshiftehfarahani.blogfa.com/

فکر میکنم که بحث در مورد "میم مثل مادر" دیگه به اندازه ی قبل گرم نباشه. اما به این دلیل که من دیشب مصاحبه گلشیفته فراهانی رو در "شب شیشه ای" دیدم (میدونم که چند شب پیش پخش شد، اما من ایران نیستم و از یکی از وبسایت ها برنامه رو داونلود کردم)، دوباره حسش اومد که این نظر خودم رو هم بگم. البته چون که یه مقدار دیر شده سعی میکنم که حرف تکراری اصلا نزنم و فقط در مورد مطالبی که بهش اشاره نشده، یا به قلط (البته از نظر من) اشاره شده حرف بزنم.

راستی بعضی جا ها شاید لازم شه که از حرف های بزرگان سینما و هنر هم استفاده کنم، اما چون نه کار من ترجمه هست و برای اینکه بعدا هم مشکل (از تفسیر و ترجمه شاید قلط من) پیش نیاد، خود متن انگلیسی رو به کار میبرم.

آقای عسگری، گفتید که ملاقلی پور به فکر تماشاگر نیست. خوب نباشه! مگه قراره که همه کار های هنری به توجه به مخاطب ساخته شن؟ ویلییام ترنر (William Turner) وقتی که سلیو شیپ (Slave Ship) رو میکشید هم و قم اصلیش پذیرش و برخورد مخاطب بود؟ اصلا اگه پذیرش مخاطب معیار باشه که فیلم های پرفروش، که فقط هم به در نظر مخاطب شاخته میشن، بهترین ها میشن! (البته من نمیگم که فروختن خوب یه فیلم نشون از خوب نبودنش هست). اما اگه معیار پذیرش مخاطب بود که سینیزن کین (Citizen Kane) وقتی ساخته شد ازش استقبال نشد، ولی حالا به عنوان یکی از بهترین فیلم ها هست. در کل به نظر من هنر یعنی ابراز احساسات هنرمند. که ملاقلی پور احساسات خودش رو به اون شکل بروز داده.

علاوه بر اون، سایمن سچما (Simon Schama) میگه که:

Great art has dreadful manners. The greatest paintings grab you in a headlock, rough up your composure, and then proceed in short to re-arrange your reality.

به نظر من "میم مثل مادر" هم دقیقا همین کار رو میکنه... با شوک هایی که وارد میکنه باعث میشه که ما اطرافمون رو یه جور دیگه و شاید با دقت بیشتر ببینیم. اطفاقا همین چیزی بود که برتولت برچت (Bertolt Brecht) معتقد بود که فیلم باید انجام بده. همه این هارو گفتم به برسم به اینکه بگم چیزی که خیلی ها (همون جو غمناک فیلم) که بعضی ها میگن نقطه ضعف فیلم هست، من اون رو به عنوان یکی از نقات قوت فیلم میبینم... شاید اصلا قوی ترین نقطه فیلم!

آقای عسکری، گفتید که چون فیلم خیلی غمگین هست یا باید چشم هاتون رو میبستین، یا باید فیلم رو نمیدیدین؛ و نتیجه گرفتین که این نشون دهنده شکت فیلم و فیلمساز هست! من قبول ندارم و دلیل میخوام. اگه زندگی اون دو تا دختر (متاسفانه اسموشون یادم نیست) توی فیلم "سیب" مخلمباف منو آذار بده و من نتونم فیلم رو ببینم، این به این معنی هست که فیلم شکست خورد؟!

در مورد سهیل و این جوون هایی که زمان جنگ جوونیشون رو از دست دادن، و حالا میخوان اون رو مطالبه کنن، و این که شاید این یکی از دلایلی بود که سهیل بچه نمیخواست و سعی کرد که اون رو نابود کنه، موافقم. اختلاف سر همین موضوع هم باعث شد که سهیل سپیده رو ترک کنه. فقط این رو بگم که طبیعی هست که فیلم هایی در پیرامون جنگ هستن، شخصیت مرد داستان کمرنگ باشه، یا اصلا نباشه. مثلا سینمای هالیود در موقع جنگ های جهانی چون مرد ها در جنگ بودن و بیشتر بیننده ها زن بودن و به دلیل اینکه در قیبت مرد ها، زن ها بودن که باید زندگی خانوادشون رو میچرخوندن، فیلم های اون موقع شخصیت های اصلیشون زن بودن و موضوعشون هم مشکلاتی که زن ها در اون جامعه داشتن باشه. "میلدرد پیرس" (Mildred Pierce) به کارگردانی مایکل کرتز (Michael Curtiz) یکی از معروفترین مثال های این موضوع هست. در نتیجه فکر میکنم که نبود سهیل واجب بود و نه اینکه 70 دقیقه آخر فیلم رو خراب کنه. اصلا یکی از بعدهای اصلی داستان همین نبودن سهیله.

این که چرا هم سپیده میخواست بچش رو نابود نکنه که فکر میکنم کاملا معلوم باشه.

گفته شده بود که فیلمنامه به اندازه کافی داستان نداره. اولا که من مخالفم. بعدش هم خوب نداشته باشه! مگه "دزد های دچرخه" (The Bicycle Thieves) چقدر داستان داره؟ یا مگه "خانه دوست کجاست؟" و "درخت گیلاس" چقدر داستان دارن و چقدر اتفاق توی این فیلم ها رخ میده؟

کسانی گفتن که فیلم حقیقی و واقعی و نیست. تا واقعییت چی باشه. در سینما ما چند سبک ریالیسم داریم: surrealism, poetic realism, neo-realism, subjective realism, bourgeois realism و احتمالا سبک های دیگه ای هم هستن که اطلاعات من کم هست و نمیشناسمشون. به نظر من همین که سبک های اسمشون رو بردم نشون میده که فقط یه روش برای نشون دادن واقعییت نیست.

خود واقعییت و حقیقت بحسی هست که خیلی وقته مطرح هست. دیدن کنفرانس گون گریفیث-دیکسون (Gwen Griffith-Dickson) به نام "The Truth is in Between" خالی از لطف نیست. تازه اگر هم "میم مثل مادر" واقعی هم نباشه که ایرادی نداره. باز هم بر میگردم به برچت که گفت:

Art is not a mirror held up to reality, but a hammer with which to shape it.

پس اگه "میم مثل مادر" بتونه (که میتونه) چشم های ما رو باز کنه، فیلم موفقه.

گفته های رابرت ستم (Robert Stam) اینجا جالب و مفید هستن:

A socio-discursive approach to the issues of realism shifts the emphasis from “is the representation mimetically correct?” to the question “which social voices and discourses are represented here?” The challenge now, perhaps, is to avoid naively “realistic” view of artistic representation, without acceding to a “hermeneutic nihilism” whereby all texts are seen as nothing more than an infinite play of signification without reference to the social world.

در مورد روبیک قبول دارم که وجودش خیلی مهم نبود و حتی کارکردهای سیمبلیکش هم در خود سهیل وجود داشت. اما شاید وجودش برای این بود که سعید یه الگوی پدری داشته باشه.

در مورد زجر کشیدن سعید هم خود گلشیفته فراهانی در "شب شیشه ای" جمله قشنگی رو گفت که این جا پاسخ گو مشه: «نصل ها همینطور قربانی تفکرات نصل های گذشته میشن.»

در آخر هم فقط میخوام جمله بسیار بسیار زییای گلشیفته فراهانی رو نقل کنم: «رسول ملاقلی پور یک میراث انسانی برای سینمای ما بود.» ایشون رو که متاسفانه از دست دادیم و جاشون همیشه خالی میمونه، اما قدر «میراث های انسانی» و هنری که باقی موندن رو بدونیم.

تو که حوصله نداری اپسیلونی از جنگ و زجر شیمیایی ها رو ببینی اسم خودتو گذاشتی منتقد... ایرانی ....

الهی من قربون گلشیفته برم

با سلام، بهتر است آقای عسگری و امثالهم و حتی خود من به درجه ای از معرفت و شناخت برسیم که بتوانیم نگرش جامعی به مسائل داشته باشیم. با یک جانبه نگری و یا تفکرات شخصی خود را غالب دیدن، نمی توان نظرات ناپخته خود را به مردم صاحب خرد تحمیل کرد؛ به نظر می رسد نقد کردن دارای الزاماتی است که همه ما باید واجد آن باشیم. صوفی نشود صافی تا در نکشد جامی

من عاشق علی شادمان هستم و از بازی علی کوچولو و گلشیفته فراهانی لذت مبرم.

فیلمی فوق العاده با بازیهای زیبای گلشیفته و علی شادمان

بد نیست بعضی از بازیگران ما یاد بگیرند

من تو عمرم قشنگ ترین فیلمی که دیدم میم مثل مادر بود به نظر من فوق العاده بود چیه بعضی از فیلما محتوا نداره 4تا ستاره رو دور هم جمع میکنند میگن فیلم ساختیم.

فيلم ديدني جذاب عام پسند و در عين حال خاص پسندي بود.روز مادر رو هم تبريك مي گم.

http://armanpotter.blogfa.com

I love it

finish.........

من نمی دونم شما چه مشکلی با مرحوم ملاقلی پور دارید اما به قول مسعود ده نمکی فیلم را ببینید با نام و سابقه ی کارگردان چکار دارید.در ابتدای متن گفتید سعی می کنید منصفانه نقد کنید باید عرض کنم یا سعیتون را نکردید و یا اگر کردید در این امر هیچ توفیقی بدست نیاوردید.نگاه شما به فیلم به شدت مغرضانه است.غرض ورزی ها را کنار بگذارید تا بتوانید علاوه بر کاستی های فیلم زیبایی های آن را هم ببینید.شما حتی چشم بر حقیقت ها هم بسته اید استقبال عمومی از فیلم فوق العاده بود و فوق العاده تر آنکه تقریبا هیچ کسی ناراضی از سینما بیرون نیامد و شاید شما جزو معدود نفراتی باشید که از فیلم خوششان نیامده واین دو حالت داره یا شما فهم و شعور مردم را زیر سوال بردید و یا اینکه شما مشکل ؟؟؟؟؟؟؟ دارید.

اگر یک نگاهی به نظرات داده شده نسبت به متن خودتان بیاندازید مطمئنا به خیلی چیزها پی می برید.میم مثل مادر یک فیلم فوق العاده بود که بطرز شگفت انگیزی توانست مهر و محبت مادر نسبت به فرزند را نشان بدهد.

از نظر شما فیلم یعنی خوبی شادی خوشی ازدواج خوشبختی ثروت مکنت و یا فیلم هایی که هیچ حرفی برای گفتن ندارند و فقط می خواهند دقایقی مردم رو سرگرم کنن مثل مهمان و بله برون و...اما زندگی همه اش این نیست. بدبختی سیه روزی ناکامی زجر درد غم بیماری و ... نصیب خیلی از مردم و همراه همیشگی آنهاست آیا اینها را نباید نشان داد؟ آیا مجروح شیمیایی کم در کشورمان داریم که هرساله چندین تن از آنها بعد از تحمل سالها درد و رنج آرام و بی صدا در گوشه ای از کشور به شهادت می رسند؟آیا شما بچه هایی را ندیدید که بخاطر داشتن پدر یا مادر آلوده ی به گازهای شیمیایی معیوب و ناقص و دارای معلولیت باشند؟اگر دیدید پس چرا رسول ملاقلی پور را بخاطر نشان دادن همین واقعیت ها متهم می کنید . آیا واقعیت ها را نباید نشان داد؟و یا مثل شما چشم بر حقیقت ها بست؟

آقای عسگری

چشم ها را باید شست

جور دیگر باید دید..........

در پایان نباید از بازی فوق العاده و هنرمندانه ی گلشیفته فراهانی براختی گذشت که فکر می کنم دلیل اصلی محبوبیت و مقبولیت فیلم بود و بدون وجود او این فیلم...........

بهترين فيلمي بود كه ديدم

مخصوصا با بازي خبره كننده گلشيفته فراهاني و علي شادمان

بد نيست بعضي وقتا يه فاتحه اي هم براي مرحوم رسول ملاقلي پور بفرستيم

خیلی عالی بود... بهترین فیلمی بود که دیده بودم... خدا بیامرزه عمو رسولو..........

گل شیفته همیشه بهترینه اصلا معلوم نیست چی تو بازی کردنشه که اینقدر فیلماش عالی میشه من که خیلی دوسش دارم

متشکرم از این همه لطف وعلاقه ی شما نسبت به من

ولی این فیلم فقط برای نگاه کردن بی فایده نیست

عمو رسول اینو ساخت تامابفهمیم که همه ی مادران

ما حاضر هستند ازعشق وعلاقه خودشون بگزند(حتی

اززندگی خودشون)

منشکرم از این همه علاقه مندی شما به من

عمورسول این فیلم روساخت تا مابفهمییم که مادران چه قدر بچه هاشو نو دوستدارن اونا حتی حاضرا ازهمه چیزشون

بزنن تا به مابرسن

به نظر من فیلم خیلی جاها منطق قوی نداشت از جمله اینکه اگه مادر اینقدر با سقط کردن بچه مخالف بود چرا اول زیر بار امپول و این حرفا رفت بعدم به نظرم خیلی احساسی بود و می خواست اشک مردم را دربیاورد شخصیت اصلی فیلم هم با گذشت بیش از حدش اعصاب ادمو داغون می کرد که فکر کنم این هم در خدمت گریه دار شدن فیلم بود.حالا سوتیهای فرعی اش به کنار.

طراحی لباس و صحنه هم خالی از اشکال نبود ما وقتی سهیل و سپیده در انتظار بچه دار شدن بودند اولین سالهای بعد از جنگو می دیدیم اما طرز پوشش بازیگران به خصوص خانمها اصلا به اون زمان نمی خورد.

به نظر من میم مثل مادر بهترین فیلمتاریخ سینمای ایران هست

تاکید آقای ملا قلی پور بر آیه شریفه (فبای آلاء ربکما تکذبان) خیلی جالب وبجا بود از موقعی که فیلم و دیدم هر موقع یاد این آیه شریفه میافتم تمام تنم می لرزد

خدا آقای ملا قلی پور رو بیامرزه.

بهتره هرکسی خودشو وارد نقد فیلم نکنه ، فقط نظر شخصی خودش و بگه

man ba mim mesle madar asheghe goli shodam(albate ba 2 sal ta'khir!!!) dar sale 87

www.golshiftehfansite.blgfa.com